انگار مدتی است که احساس می کنم 

خاکستری تر از دو سه سال گذشته ام 

احساس می کنم که کمی دیر است 

دیگر نمی توانم 

هر وقت خواستم

در بیست سالگی متولد شوم

آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید
یک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید

اگه یه روز بری سفر … بری زپیشم بی خبر

اسیر رویاها می‌شم … دوباره باز تنهامی‌شم

به شب می‌گم پیشم بمونه … به باد می‌گم تا صبح بخونه

وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه بایدها...

دردهای من

جامه نیستند

تا ز تن در آورم

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته ی سخن درآورم