پدر گفت: دوست داشتن که عیب نیست بابا جان.

دوست داشتن دل آدم را روشن می کند. اما کینه و نفرت دل آدم را سیاه می کند،

اگر از حالا دلت با محبت انس گرفت، بزرگ هم که شدی آماده ی دوست داشتن چیز های خوب و زیبای این دنیا هستی.

دل آدم عین یک باغچه پر از غنچه است، اگر با محبت، غنچه ها را آب دادی، باز می شوند، اگر نفرت ورزیدی غنچه ها پلاسیده می شوند، آدم باید بداند که نفرت و کینه برای خوبی و زیبایی نیست، برای زشتی و بی شرفی و بی انصافی است. این جور نفرت علامت عشق به شرف و حق است.

خسرو اندیشناک گفت: « بابا باز از کلاس پنجم ابتدایی به بالا حرف زدی »